het verhaal van
Lees hier mooie/leuke/ontroerende verhalen achter de foto.
Heb je ook een foto met een verhaal? En wil je dat hier plaatsen? Neem dan contact met mij op .......
Want die verhalen zijn er , ik weet het zeker .....
Gerda Hulsebos : Oradour sur Glane
ORADOUR SUR GLANE
Toen wij ons vakantiehuisje in Frankrijk nog hadden zeiden vrienden die er een keer hun vakantie doorbrachten; zijn jullie al eens in Oradour-sur-Glane geweest? Het dorp ligt vlakbij Limoges. Deze stad, bekend van het fijne porselein, ligt ongeveer 30 kilometer boven La Thiverie, waar ons huisje zich bevond (we hebben het al een paar jaar niet meer) Ze hadden er geloof ik nog een folder van achtergelaten. Maar nee, het lokte me niet aan om naar zo’n trieste ruïne te gaan, waar zwartgeblakerde resten van huizen een gruwelijk verhaal vertellen van het uitmoorden van een heel dorp met 642 inwoners. Echter toen het zover kwam dat we ons huisje verkochten bedacht ik me dat we er op dat nog dichtbij waren en we beter toch konden gaan. Anders zouden we er zo’n 1200 kilometer voor moeten rijden oftewel 2400 km incl. retour. Natuurlijk zou ik daar foto’s willen maken, al was het met een dubbel gevoel; enerzijds zijn zulke vervallen gebouwen en attributen voor elke fotograaf een mooi object en thema om te fotograferen, anderzijds geeft het een dilemma omdat je niet „over lijken” wilt gaan om juist met je foto’s van zo’n onderwerp te pronken. De eerste keer gingen mijn man en ik samen een middag naar toe. Je komt eerst door het museumgedeelte, het „Village Martyr”. Daar kun je films zien van het dorp toen alles nog normaal was en daarna. Ook is er een bibliotheek met boeken erover in meerdere talen. Die middag heb ik toch wel een serie foto’s gemaakt al was het maar omdat ik dacht er nooit meer terug te komen en er ook geen spijt van wilde hebben als ik niks had vastgelegd. Het was koud en somber weer, wat de trieste sfeer van het dorp nog meer impact gaf.We waren allebei diep, diep en nog eens diep onder de indruk van de aanblik van wat we zagen, maar meer nog van het verhaal dat de ruïnes ons vertelden.Het verwrongen staal van metalen bedden tussen vier halve muren zonder dak… de oude handnaaimachines in de vensterbanken …een Singer trapnaaimachine tussen halfvergaan gereedschap…Naderhand, toen we weer thuis waren (in Nederland) ging ik de fotoserie bekijken en nabewerken. Het was toen dat er als vanzelf woorden ontsproten om vorm te geven aan de intense gevoelens die mij hadden beroerd. Dat proces duurde wel een jaar.Enkele vrienden die mijn foto’s en gedichten onder ogen kregen zeiden: daar moet je een boek van maken! Maar voor het zover was wilde ik er nogmaals naar toe, nu juist met het doel ‚er iets mee te doen’. Ook toen was het koud en nat en somber weer, ik heb er een hele dag alleen rondgelopen met de camera. Manlief heeft veel geduld, maar er zijn grenzen.Daarna kreeg het idee van een fotoboek met gedichten stilaan vorm in mijn hoofd. Om het verhaal door middel van foto’s „compleet” te krijgen ,voor zover dat ooit kan, ben ik er een jaar later voor de derde keer naartoe gegaan, maar dan op een zonnige dag. Dat geeft de foto’s een heel ander karakter en maakt de Stilte in het verhaal sprekender. In Maart 2015 kon ik na ruim drie jaar eraan te hebben gewerkt eindelijk mijn boek publiceren (kleine oplage in eigen beheer) Het is nog te bestellen via photodeco.nl/webshop. Degenen die mijn boek hebben aangeschaft ervaren de immense Stilte die ik heb proberen vast te leggen. De foto’s vertellen het verhaal, zei een oude Franse dame, die mijn Nederlandse gedichten niet kan lezen en begrijpen. In dat opzicht is mijn dilemma van toen overwonnen. *
PS:
De geschiedenis gaat over de gebeurtenissen op 10 juni 1944.
Als je de naam van het dorp op Google opzoekt kun je er ook een nauwkeurige filmverslag van vinden.
©gerdahulsebos
Toen wij ons vakantiehuisje in Frankrijk nog hadden zeiden vrienden die er een keer hun vakantie doorbrachten; zijn jullie al eens in Oradour-sur-Glane geweest? Het dorp ligt vlakbij Limoges. Deze stad, bekend van het fijne porselein, ligt ongeveer 30 kilometer boven La Thiverie, waar ons huisje zich bevond (we hebben het al een paar jaar niet meer) Ze hadden er geloof ik nog een folder van achtergelaten. Maar nee, het lokte me niet aan om naar zo’n trieste ruïne te gaan, waar zwartgeblakerde resten van huizen een gruwelijk verhaal vertellen van het uitmoorden van een heel dorp met 642 inwoners. Echter toen het zover kwam dat we ons huisje verkochten bedacht ik me dat we er op dat nog dichtbij waren en we beter toch konden gaan. Anders zouden we er zo’n 1200 kilometer voor moeten rijden oftewel 2400 km incl. retour. Natuurlijk zou ik daar foto’s willen maken, al was het met een dubbel gevoel; enerzijds zijn zulke vervallen gebouwen en attributen voor elke fotograaf een mooi object en thema om te fotograferen, anderzijds geeft het een dilemma omdat je niet „over lijken” wilt gaan om juist met je foto’s van zo’n onderwerp te pronken. De eerste keer gingen mijn man en ik samen een middag naar toe. Je komt eerst door het museumgedeelte, het „Village Martyr”. Daar kun je films zien van het dorp toen alles nog normaal was en daarna. Ook is er een bibliotheek met boeken erover in meerdere talen. Die middag heb ik toch wel een serie foto’s gemaakt al was het maar omdat ik dacht er nooit meer terug te komen en er ook geen spijt van wilde hebben als ik niks had vastgelegd. Het was koud en somber weer, wat de trieste sfeer van het dorp nog meer impact gaf.We waren allebei diep, diep en nog eens diep onder de indruk van de aanblik van wat we zagen, maar meer nog van het verhaal dat de ruïnes ons vertelden.Het verwrongen staal van metalen bedden tussen vier halve muren zonder dak… de oude handnaaimachines in de vensterbanken …een Singer trapnaaimachine tussen halfvergaan gereedschap…Naderhand, toen we weer thuis waren (in Nederland) ging ik de fotoserie bekijken en nabewerken. Het was toen dat er als vanzelf woorden ontsproten om vorm te geven aan de intense gevoelens die mij hadden beroerd. Dat proces duurde wel een jaar.Enkele vrienden die mijn foto’s en gedichten onder ogen kregen zeiden: daar moet je een boek van maken! Maar voor het zover was wilde ik er nogmaals naar toe, nu juist met het doel ‚er iets mee te doen’. Ook toen was het koud en nat en somber weer, ik heb er een hele dag alleen rondgelopen met de camera. Manlief heeft veel geduld, maar er zijn grenzen.Daarna kreeg het idee van een fotoboek met gedichten stilaan vorm in mijn hoofd. Om het verhaal door middel van foto’s „compleet” te krijgen ,voor zover dat ooit kan, ben ik er een jaar later voor de derde keer naartoe gegaan, maar dan op een zonnige dag. Dat geeft de foto’s een heel ander karakter en maakt de Stilte in het verhaal sprekender. In Maart 2015 kon ik na ruim drie jaar eraan te hebben gewerkt eindelijk mijn boek publiceren (kleine oplage in eigen beheer) Het is nog te bestellen via photodeco.nl/webshop. Degenen die mijn boek hebben aangeschaft ervaren de immense Stilte die ik heb proberen vast te leggen. De foto’s vertellen het verhaal, zei een oude Franse dame, die mijn Nederlandse gedichten niet kan lezen en begrijpen. In dat opzicht is mijn dilemma van toen overwonnen. *
PS:
De geschiedenis gaat over de gebeurtenissen op 10 juni 1944.
Als je de naam van het dorp op Google opzoekt kun je er ook een nauwkeurige filmverslag van vinden.
©gerdahulsebos
1-5-2016 Yvonne Blokland
Prachtig verhaal Gerda, ik ben er zelf geweest en ken het gevoel van , ik wil foto's maken maar eigenlijk wil ik dat ook weer niet ..........
Prachtig verhaal Gerda, ik ben er zelf geweest en ken het gevoel van , ik wil foto's maken maar eigenlijk wil ik dat ook weer niet ..........
1-5-2016 Christa Berghuis
Een heel indrukwekkend verhaal. Ik kende Oradour sur Glane ook niet. Ik wil er zeker eens naar toe. Het gevoel van eigenlijk niet durven, maar wel foto's willen maken is voor mij heel herkenbaar. Ik heb dit in concentratiekampen. Toch vind ik, persoonlijk, dat we het wel moeten doen. We moeten blijven getuigen. Zeker nu de generatie die getuige waren inmiddels aan het uitsterven zijn. Als je dan, zoals Gerda, daar een prachtig boek over kan maken, dan is dat helemaal geweldig!
Een heel indrukwekkend verhaal. Ik kende Oradour sur Glane ook niet. Ik wil er zeker eens naar toe. Het gevoel van eigenlijk niet durven, maar wel foto's willen maken is voor mij heel herkenbaar. Ik heb dit in concentratiekampen. Toch vind ik, persoonlijk, dat we het wel moeten doen. We moeten blijven getuigen. Zeker nu de generatie die getuige waren inmiddels aan het uitsterven zijn. Als je dan, zoals Gerda, daar een prachtig boek over kan maken, dan is dat helemaal geweldig!
Jan de Jong : Swaziland
Swaziland
Tijdens onze reis door Zuid-Afrika liep de route ook door het ministaatje Swaziland. Het was ons wel opgevallen dat het er wel armoediger uitzag. We wisten van een koning met heel veel vrouwen die ook weer heel veel geld uitgaven en dat aids volksziekte daar nummer één is. Ik had al verschillende malen met mijn voet boven de rem gehangen om te stoppen voor een foto van een een erbarmelijk onderkomen waar velen in wonen maar vaak stonden ze wat te dicht op de weg naar mijn zin. Ik hou er niet van om plompverloren de armoede te fotograferen die buiten ons busje steeds schrijnender lijkt te worden. Zo’n zeventig kilometer voor de grens oversteken naar Zuid-Afrika zie ik toch mijn plekje. Parkeer de bus om een foto te maken van hutjes zoals ik me ze herinnerde van de zendingsplaatjes van vroeger. \ze staan ongeveer driehonderd meter van de weg en ik denk op mijn gemak even een foto te maken. Maar we zijn toch gesignaleerd door twee jongetjes van ongeveer vijf en zes jaar, die op blote voeten en gore kleertjes aan komen rennen. Ik wilde zeggen: “Bedelen wordt ze hier met de paplepel ingegoten” maar ik denk dat deze kinderen nooit een paplepel hebben gehad! Mijn schoondochter geeft het hele zakje snoepjes wat direct achter een rug verdwijnt en de hand gaat weer omhoog. Ook met de ballonnen van mijn zoon raken de kinderhanden niet gevuld. De moeder die nog geen twintig is komt ook aanrennen omdat ze denkt dat er wat te halen valt. Ze heeft geen tand meer in haar mond door vitaminen gebrek. De kinderen hebben bolle buikjes door eenzijdig voedsel. Het is een trieste aanblik. Als we van ellende maar in willen stappen komt er nog een jongetje van ongeveer drie aanrennen om ook mee te delen in de buit.
Later zitten we te praten. Wat hadden we aan deze armoede kunnen doen? Geld geven? Dan kopen ze er in het gunstigste geval kleren voor, maar die zijn binnen de kortste keren vuil er kapot! Engels kunnen ze niet! De enige uitweg is school en werk. Maar werk is er bijna niet en een school hebben we hier ook niet gezien! Het is een visuele cirkel waar je niet uitkomt. Je voelt je triest en machteloos! Toch ben ik achteraf blij dat we zijn gestopt. Al was het alleen maar om er eens goed bij stilgezet te worden wat het verschil is tussen rijkdom en armoede! Bij de grens moeten we weer allemaal de bus uit en in de rij om de paspoorten te laten stempelen. Om Zuid-Afrika in te komen moet je langs de nodige loketjes waar na een grondige inspectie een stempel volgt. Ook wordt gevraagd of we fruit bij ons hebben want dat mag d grens niet over. Na wat zoekwerk blijken we nog zes nectarines en twee appels te bezitten, dit mag de grens niet over. We mogen het ter plaatse opeten of weggooien! Alle zes zien we ineens die moeder met haar kinderen voor ons terwijl wij bij de afvalbak staan met een druipende kin! Het is oorverdovend stil in de auto als we verder rijden ......
Jan de Jong
Tijdens onze reis door Zuid-Afrika liep de route ook door het ministaatje Swaziland. Het was ons wel opgevallen dat het er wel armoediger uitzag. We wisten van een koning met heel veel vrouwen die ook weer heel veel geld uitgaven en dat aids volksziekte daar nummer één is. Ik had al verschillende malen met mijn voet boven de rem gehangen om te stoppen voor een foto van een een erbarmelijk onderkomen waar velen in wonen maar vaak stonden ze wat te dicht op de weg naar mijn zin. Ik hou er niet van om plompverloren de armoede te fotograferen die buiten ons busje steeds schrijnender lijkt te worden. Zo’n zeventig kilometer voor de grens oversteken naar Zuid-Afrika zie ik toch mijn plekje. Parkeer de bus om een foto te maken van hutjes zoals ik me ze herinnerde van de zendingsplaatjes van vroeger. \ze staan ongeveer driehonderd meter van de weg en ik denk op mijn gemak even een foto te maken. Maar we zijn toch gesignaleerd door twee jongetjes van ongeveer vijf en zes jaar, die op blote voeten en gore kleertjes aan komen rennen. Ik wilde zeggen: “Bedelen wordt ze hier met de paplepel ingegoten” maar ik denk dat deze kinderen nooit een paplepel hebben gehad! Mijn schoondochter geeft het hele zakje snoepjes wat direct achter een rug verdwijnt en de hand gaat weer omhoog. Ook met de ballonnen van mijn zoon raken de kinderhanden niet gevuld. De moeder die nog geen twintig is komt ook aanrennen omdat ze denkt dat er wat te halen valt. Ze heeft geen tand meer in haar mond door vitaminen gebrek. De kinderen hebben bolle buikjes door eenzijdig voedsel. Het is een trieste aanblik. Als we van ellende maar in willen stappen komt er nog een jongetje van ongeveer drie aanrennen om ook mee te delen in de buit.
Later zitten we te praten. Wat hadden we aan deze armoede kunnen doen? Geld geven? Dan kopen ze er in het gunstigste geval kleren voor, maar die zijn binnen de kortste keren vuil er kapot! Engels kunnen ze niet! De enige uitweg is school en werk. Maar werk is er bijna niet en een school hebben we hier ook niet gezien! Het is een visuele cirkel waar je niet uitkomt. Je voelt je triest en machteloos! Toch ben ik achteraf blij dat we zijn gestopt. Al was het alleen maar om er eens goed bij stilgezet te worden wat het verschil is tussen rijkdom en armoede! Bij de grens moeten we weer allemaal de bus uit en in de rij om de paspoorten te laten stempelen. Om Zuid-Afrika in te komen moet je langs de nodige loketjes waar na een grondige inspectie een stempel volgt. Ook wordt gevraagd of we fruit bij ons hebben want dat mag d grens niet over. Na wat zoekwerk blijken we nog zes nectarines en twee appels te bezitten, dit mag de grens niet over. We mogen het ter plaatse opeten of weggooien! Alle zes zien we ineens die moeder met haar kinderen voor ons terwijl wij bij de afvalbak staan met een druipende kin! Het is oorverdovend stil in de auto als we verder rijden ......
Jan de Jong
17-04-2016 Gerda Hulsebos [email protected]
Om stil van te worden….zelfs thuis op de bank. Mooie foto’s en indrukwekkend verhaal, dank voor deze inkijk in jullie beleving
groetjes, Gerda
Om stil van te worden….zelfs thuis op de bank. Mooie foto’s en indrukwekkend verhaal, dank voor deze inkijk in jullie beleving
groetjes, Gerda
Jan de Jong : Noorwegen
Noorwegen
Tijdens onze vakantie in 2012 met een camper door Noorwegen bezoeken we In Oslo we het Frognerpark
met de beroemde Vigelandbeelden. In het centrum van het park staat het beroemde Moneliet plateau
gemaakt door Gustav Vigeland. Totaal 36 beeldengroepen met in het centrum de "Mensenzuil”. Omdat dit beeldhouwerk
van 14 meter hoog uit één stuk gehouwen is wordt het door de Noren “de Monelitten” genoemd wat rotsblok betekent.
Het zijn 121 figuren die in elkaar verstrengeld die lijken te vechten om te overleven.
Als we middags stoppen voor een bakje met uitzicht op een fjord met een eilandje, liggen er naast ons allemaal bloemen. Terwijl we ons bakje drinken lopen er aan alle kanten mensen om onze camper.
Wij krijgen het vermoeden dat we iets missen.
Waarvoor zijn al die bloemen en kaarsjes en waarom stoppen er zoveel mensen?
Als we nog eens goed om me heen kijkt blijkt het eiland Utøya te zijn waar Bryvik een jaar geleden zoveel
kinderen heeft vermoord. Onvoorstelbaar wat zich hier heeft afgespeeld. Zoveel jonge levens verwoest door één gek.
Door de donkere wolken boven het eiland, de verwelkte bloemen en de bezoekers heb je het gevoel of het
drama zich net heeft afgespeeld.
Ook de beelden van eerder op de dag lopen dan in elkaar over en geven het drama voor zo
mogelijk nog een extra demensie.
Jan de Jong
Tijdens onze vakantie in 2012 met een camper door Noorwegen bezoeken we In Oslo we het Frognerpark
met de beroemde Vigelandbeelden. In het centrum van het park staat het beroemde Moneliet plateau
gemaakt door Gustav Vigeland. Totaal 36 beeldengroepen met in het centrum de "Mensenzuil”. Omdat dit beeldhouwerk
van 14 meter hoog uit één stuk gehouwen is wordt het door de Noren “de Monelitten” genoemd wat rotsblok betekent.
Het zijn 121 figuren die in elkaar verstrengeld die lijken te vechten om te overleven.
Als we middags stoppen voor een bakje met uitzicht op een fjord met een eilandje, liggen er naast ons allemaal bloemen. Terwijl we ons bakje drinken lopen er aan alle kanten mensen om onze camper.
Wij krijgen het vermoeden dat we iets missen.
Waarvoor zijn al die bloemen en kaarsjes en waarom stoppen er zoveel mensen?
Als we nog eens goed om me heen kijkt blijkt het eiland Utøya te zijn waar Bryvik een jaar geleden zoveel
kinderen heeft vermoord. Onvoorstelbaar wat zich hier heeft afgespeeld. Zoveel jonge levens verwoest door één gek.
Door de donkere wolken boven het eiland, de verwelkte bloemen en de bezoekers heb je het gevoel of het
drama zich net heeft afgespeeld.
Ook de beelden van eerder op de dag lopen dan in elkaar over en geven het drama voor zo
mogelijk nog een extra demensie.
Jan de Jong
17-04-2016 Gerda Hulsebos [email protected]
Zo leer je nog eens wat! Interessant verhaal en mooie foto’s. Dank voor het delen!
groetjes, Gerda
.
Zo leer je nog eens wat! Interessant verhaal en mooie foto’s. Dank voor het delen!
groetjes, Gerda
.
27-3-2016 Pieneke, dirkpieneke @ziggo.nl
Heftige gebeurtenis om daar te staan met de camper. Wij waren in 2013 in Noorwegen en veel mensen spraken hier over.
23-3-2016 Christa Berghuis, [email protected]
Mooi verhaal van Jan, wij waren ook daar in 2011 en zagen dat idyllische eilandje, dat later zo bezoedeld zou worden, liggen
Heftige gebeurtenis om daar te staan met de camper. Wij waren in 2013 in Noorwegen en veel mensen spraken hier over.
23-3-2016 Christa Berghuis, [email protected]
Mooi verhaal van Jan, wij waren ook daar in 2011 en zagen dat idyllische eilandje, dat later zo bezoedeld zou worden, liggen
Christa Berghuis : De Puzzel
De puzzel
Het begon begin oktober 2013 met een puzzel . Mijn man, Steef, had net te horen gekregen dat hij darmkanker had. Dit was ontdekt, tijdens een darmonderzoek, op zoek naar iets anders. Je leven staat op zo’n moment stil. Het ergste is het wachten op uitslagen van onderzoeken, dat is werkelijk om gek van te worden. Vooral het wachten op de uitslag van de scan, om vast te stellen of hij überhaupt geopereerd zou kunnen, worden viel ons heel zwaar. Tijdens het boodschappen doen, zag ik bij de Marskramer een puzzel liggen van een prachtige brug in Frankrijk, in Semur en Auxois. Ik heb deze puzzel meteen gekocht en gezegd tegen Steef “deze puzzel gaan we samen maken om de tijd door te komen en wat er ook gebeurt, wij zullen samen op deze brug staan”. Gelukkig hoorden we niet lang nadat de puzzel af was, dat een operatie mogelijk was. In november is Steef succesvol geopereerd en op 19 juni 2014 stonden we samen
op “onze” brug in Semur en Auxois.
Inmiddels zijn we meer dan 2 jaar verder en het gaat, gelukkig, nog steeds goed.
Christa Berghuis
|
|
28-3-2016 Pieneke Schenkel, [email protected]
Aangrijpend verhaal Christa. Erg belangrijk om daar samen voor te gaan. Gelukkig gaat het nu weer goed begrijp ik. Het idee van zo'n puzzel spreekt mij enorm aan.
23-3-2016 Gerda Hulsebos, [email protected] :
Aangrijpend verhaal, fijn om te vernemen dat het doel werd bereikt, met een mooie foto als gevolg. groetjes, Gerda
23-3-2016 MarliesPrieckaerts, [email protected]
Een mooi aangrijpend verhaal over moed, doorzettingsvermogen maar vooral ook over liefde en samen delen.
Aangrijpend verhaal Christa. Erg belangrijk om daar samen voor te gaan. Gelukkig gaat het nu weer goed begrijp ik. Het idee van zo'n puzzel spreekt mij enorm aan.
23-3-2016 Gerda Hulsebos, [email protected] :
Aangrijpend verhaal, fijn om te vernemen dat het doel werd bereikt, met een mooie foto als gevolg. groetjes, Gerda
23-3-2016 MarliesPrieckaerts, [email protected]
Een mooi aangrijpend verhaal over moed, doorzettingsvermogen maar vooral ook over liefde en samen delen.
Yvonne Blokland : De Ontmoeting
|
De ontmoeting
met dit oude echtpaar was een aantal jaren geleden. In dit kleine Franse dorp stond een mooie kerk en omdat mijn man dol is op oude kerken ging hij daar fotograferen. Ik had er dat jaar al genoeg gezien en besloot een wandelingetje door het dorp te maken. Daar heb ik geen spijt van gekregen. Op een bankje zat dit vriendelijke oude echtpaar, ik raakte aan de praat en zij vertelden mij dat ze hun hele leven in dit dorp gewoond hadden, dat de man ziek was en dat ze bij de dokter vandaan kwamen. Tijdens het loopje naar huis werd gebruik gemaakt van elk bankje om even uit te rusten. Dit bankje was het laatste op weg naar huis. Toen ze voldoende gerust hadden vervolgden ze hun weg: naar het huis aan de overkant van de straat. De foto die ik maakte toen ze wegliepen is één van mijn favoriete foto’s : het beeld spreekt voor zich ! Everlasting love, in sickness and in health
|
23-3-2016 Christa Berghuis, [email protected] :
Mooi verhaal Yvonne en een heel mooi voorbeeld van "houden van hetgeen er is"......als het niet meer gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het, nog, gaat. Hulde voor deze mensen.
Mooi verhaal Yvonne en een heel mooi voorbeeld van "houden van hetgeen er is"......als het niet meer gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het, nog, gaat. Hulde voor deze mensen.